مدیریت بحران شهرها با تأکید بر سیل

سیل عبارت از یک جریان آب شدید استثنایى است که امکان دارد از بستر طبیعى رودخانه لبریز شده و اراضى اطراف بستر را اشغال نماید. سیل مى تواند نتیجه ریزش باران هاى شدید، ذوب سریع برف و یخ و یا تخریب سدها باشد. علت وجود این فرایند هرچه باشد وقتى که وارد مناطق شهرى گردد موجب ایجاد خسارات و گاهى تلفات زیادى مى گردد، زیرا که شهر در جریان رشد و توسعه خود فضاهاى هیدرولوژیکى طبیعى(مسیلها و بسترهاى رودخانه) را مورد تجاوز قرار مى دهد. طى چند دهه گذشته شیوه هاى جدیدى براى مقابله با سیلاب ابداع شده است و این روشها بیشتر ماهیتى پیش گیرانه دارند و نه درمانى. با تعبیه و اجراى طرح هاى مشخصى براى کاربرى اراضى شهرى، وضع مقررات و قوانین و همچنین آموزش مردم مى توان خسارات ناشى از سیل را کاهش داد و به حداقل رسانید و در عین حال از صرف هزینه هاى سنگین و گزاف براى احداث تأسیسات مهار سیل ها که بسیار سرمایه برند اجتناب کرد. در این راستا تحقیق حاضر با مطالعه اسنادى به شناسایى تأثیر عوامل طبیعى (بارش) و ایجاد بحران هاى ناشى از آن در برنامه ریزى هاى شهرى مى پردازد که نتیجه آن توجه به مدیریت بحران در برنامه ریزى هاى شهرى است تا ضمن جلوگیرى از ایجاد سیل و کاهش زیانهاى بارش استفاده مطلوب از آب باران را در ابعاد گوناگون گسترش دهیم.